Πάει περίπου ένας χρόνος, όταν διάβαζες εδώ στο 'Esquire' ότι ο David Lynch είχε προτείνει στο Netflix να φτιάξει μία ταινία κινουμένων σχεδίων, αλλά εν τέλει συμφωνία δεν επήλθε με την δικαιολογία ότι "ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πολύ για 'παλιομοδίτικα παραμύθια' αυτή τη στιγμή.". Αναρωτιέμαι αν η πλατφόρμα streaming και οποιοσδήποτε άλλος αρνήθηκε να τον χρηματοδοτήσει, άλλαξε γνώμη μετά το τσουνάμι πένθους που κατακλύζει τα μίντια, σόσιαλ και μη από όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του.
Ο Lynch είναι ένα τρομερό χάρισμα, πέρα από τα προφανή· ακόμα κι αν δε συμφωνούσες ή δεν αντιλαμβανόσουν την οπτική του εντός και εκτός κινηματογράφου, ήταν απόλυτα καθηλωτικός, σεβόσουν τη ματιά και τα λεγόμενά του. Δεν άνοιγε το στόμα του με σκοπό να αρθρώσει κάτι βαρύγδουπο, ήταν απλώς ο εαυτός του και που και που τολμούσε να πει κανά δυο από τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του.
Μπορεί άθελά του να έδωσε άλλοθι σε όσους έψαχναν αφορμή να δημιουργήσουν μία ακατάσχετη μπούρδα, βαφτίζοντάς την ως τέχνη, όμως ακόμα και αυτοί σε βάθος χρόνου λειτούργησαν ως επίφαση του μεγαλείου του. Συχνά αναρωτιέμαι για μείζονα ζητήματα που με απασχολούν, πώς θα τα αντιμετώπιζε ο Lynch με ή χωρίς κάμερα στα χέρια. Τι θα έλεγε άραγε για κάποιον που εξαπατά άλλους; Πώς θα αποτύπωνε στον φακό μία καρδιά που "ανθίζει"; Και πόσα (και ποια) από όλα αυτά που έχουμε δει στις ταινίες του πηγάζουν από "προσωπικές του εμπειρίες που επέλεξε να θυμάται αλλιώς", όπως είχε δηλώσει;
Τώρα που δε μένει πια εδώ, είναι λίγο δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Όμως, οι ατάκες είτε δικές του είτε μέσα από ρόλους που "έχτισε" στην οθόνη που μας άφησε ως παρακαταθήκη, αποτελούν και θα αποτελούν για καιρό ακόμη τροφή για σκέψη και -γιατί όχι;- για αλλαγή προσέγγισης απέναντι σε πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις. Τις βρίσκεις παρακάτω.
10 ατάκες για να δεις τη ζωή (και τον κινηματογράφο) αλλιώς
> Τα όνειρα και η πραγματικότητα είναι αλληλένδετα και μέσα από την εξερεύνηση και των δύο μπορούμε να βρούμε νόημα.
> Κατά μία έννοια, όλες οι ταινίες είναι η είσοδος στα όνειρα κάποιου άλλου. Ίσως μπορούμε ακόμη και να μοιραστούμε τα ίδια όνειρα, να ανταλλάξουμε τις ίδιες εμπειρίες.
> Μου αρέσει να θυμάμαι τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο, με το πώς τα θυμάμαι, όχι απαραίτητα με τον τρόπο που συνέβησαν.
> Οι ιδέες είναι σαν τα ψάρια. Αν θέλεις να πιάσεις μικρά ψάρια, μπορείς να μείνεις στα ρηχά νερά. Αλλά αν θέλεις να πιάσεις τα μεγάλα, πρέπει να πας πιο βαθιά. Στα βαθιά, τα ψάρια είναι πιο δυνατά και πιο αγνά. Είναι τεράστια και αφηρημένα. Και είναι πολύ όμορφα.
> Το μαύρο έχει βάθος... μπορείς να μπεις μέσα του... Και αρχίζεις να βλέπεις αυτό που φοβάσαι. Αρχίζεις να βλέπεις αυτό που αγαπάς και γίνεται σαν όνειρο.
> Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι περιμένουν από την τέχνη να βγάζει νόημα. Αποδέχονται το γεγονός ότι η ζωή δεν βγάζει νόημα.
> Μερικές φορές, τα πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε είναι αυτά που κρύβουν τη μεγαλύτερη αλήθεια.
> Η διαίσθηση είναι το κλειδί για τα πάντα, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο, στις επιχειρήσεις - στα πάντα. Νομίζω ότι θα μπορούσες να έχεις μια διανοητική ικανότητα, αλλά αν μπορείς να οξύνεις τη διαίσθησή σου -που λένε ότι είναι το συναίσθημα και η νοημοσύνη που ενώνονται- τότε η διάνοια εμφανίζεται.
> Όταν παντρεύτηκα, σκέφτηκα: "Ω, αυτό ήταν, αυτό ήταν. Κατά κάποιο τρόπο, η ζωή σου τελείωσε". Όμως, στην πραγματικότητα ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί, επειδή υπάρχουν ορισμένα πράγματα που έρχονται μαζί με τον γάμο και σε βγάζουν από τη δύσκολη θέση, καταλαβαίνεις τι εννοώ.
> Στο μυαλό μου είναι πολύ διασκεδαστικό να έχεις κάτι που έχει ενδείξεις και είναι μυστηριώδες - κάτι που γίνεται κατανοητό διαισθητικά από το να σου το ταΐζουν με το κουτάλι. Αυτή είναι η ομορφιά του κινηματογράφου, και σχεδόν ποτέ δε δοκιμάζεται. Στις μέρες μας, οι περισσότερες ταινίες είναι σχετικά εύκολα κατανοητές και έτσι το μυαλό των ανθρώπων σταματά να λειτουργεί.
Πηγή: esquire.com.gr
