Φορά αμάνικο, πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά του, μοιάζει άφθαρτος και διατηρεί την ειρωνεία του ακόμα κι όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και δύο περίστροφα τον σημαδεύουν από διαφορετικές γωνίες. Ο Bruce Willis ήταν πάντοτε 'Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει', όχι μόνο όταν έπαιζε τον John McLane, όχι μόνο τώρα που πάσχει από μετωποκροταφική άνοια, κάτι που τον ανάγκασε πριν από τρία περίπου χρόνια να αποσυρθεί από τον κόσμο της υποκριτικής και από τα φώτα της δημοσιότητας.
Ήταν ένας action hero πολύ πιο ανθρώπινος από τους άλλους, με μεγαλύτερες δόσεις χιούμορ και - κυρίως - την ικανότητα να υποδυθεί κι όχι απλά να περπατά μπροστά στην κάμερα. Όμως, δυστυχώς, το Χόλιγουντ ποτέ δεν τον είδε πραγματικά με καλό μάτι και σίγουρα τον αδίκησε κατάφωρα στις βραβεύσεις όλα αυτά τα χρόνια.
Μιλώντας για action heroes προηγούμενων δεκαετιών, ο θρυλικός μεν αλλά όχι σπουδαίος υποκριτικά John Wayne είχε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ, ο Mel Gibson έχει αρκετά "αγαλματάκια" στο παλμαρέ του ενώ και ο Samuel L. Jackson, συμπρωταγωνιστής του Willis στο "Pulp Fiction", έχει μία. Όσο για τον γίγαντα της υποκριτικής Tom Cruise; Ούτε μία, ούτε δύο αλλά συνολικά τέσσερις. Mήπως, λοιπόν, θα άξιζε κάτι καλύτερο o 70χρονος Bruce Willis που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 19 Μαρτίου 1955;
Κάποιοι τον παραλληλίζουν με τον Arnold Schwarzenegger και τον Charles Bronson. Εδώ όμως έχουμε μία κομβική παρανόηση: όσο κι αν αγαπήσαμε αυτούς τους δύο τύπους, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με επιχειρήματα ότι ήταν ακριβώς ηθοποιοί. Κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση για τον Willis. Ο Bruce έπαιξε σε ταινίες των Wes Anderson ("Moonrise Kingdom") και Terry Gilliam ("12 Πίθηκοι"), πράγμα καθόλου αμελητέο· επιλέχθηκε από τον Quentin Tarantino για κομβικό ρόλο στην ίσως καλύτερη ταινία της καριέρας του ενώ στην "Έκτη Αίσθηση" του Night Shyamalan είχε έδωσε ένα μικρό ρεσιτάλ ερμηνείας που άφησε εποχή. Χωρίς, μάλιστα, να χρειαστεί να πει πολλά λόγια.
Οι action heroes δεν έχουν καμία τύχη στους διαδρόμους της Ακαδημίας. Αυτό είναι ένα αξίωμα που όμως έχεις κάποιες τρανταχτές εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα: ο Sylvester Stallone βραβεύθηκε για το "Rocky" ενώ αντίθετα ο Willis δεν βρέθηκε καν προτεινόμενος για πολύ πιο "καλλιτεχνικές" ερμηνείες. Ο πρώτος, βέβαια, είχε υποδυθεί έναν ρόλο από εκείνους που θα λέγαμε κομμένους και ραμμένους για Όσκαρ· κατατρεγμένος από την τύχη, έδινε τον αγώνα τον καλό γεμάτος ταπεινότητα, ήταν ένας σύγχρονος Δαβίδ ενάντια σε πολλούς Γολιάθ.
Φυσικά o 'Rocky' δεν φταίει σε τίποτα. Απλά ο Willis δεν φάνηκε ποτέ διατεθειμένος να πάει με τα νερά της Ακαδημίας. Οι ρόλοι που επέλεγε - ή τον επέλεγαν αν προτιμάς - είχαν συχνά μία βαθιά ειρωνεία, ένα παραπανίσιο coolness και θύμιζαν είδωλα περασμένων δεκαετιών. Λιγομίλητους τύπους με πικρό χιούμορ που κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν χωρίς να παραπονιούνται για τα όσα τους βρήκαν, ούτε αφήνουν ποτέ τα συναισθήματά τους να πλημμυρίσουν την οθόνη.
"Hair loss is God's way of telling me I'm human" ή σε ελεύθερη μετάφραση "Η φαλάκρα είναι ο τρόπος του Θεού να μου θυμίσει ότι είμαι κι εγώ άνθρωπος" έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο, μεταφέροντας λίγη από την αύρα της κινηματογραφικής του περσόνας κι εκτός κάμερας. Μίας περσόνας που τον καταδίκασε, βέβαια, στο Καθαρτήριο του Χόλιγουντ· κάπου ανάμεσα στον Παράδεισο των Όσκαρ και στην Κόλαση των block busters. Η κινηματογραφική βιομηχανία δεν τον κατέταξε ποτέ ακριβώς κάπου και δεν του απέδωσε σε καμία περίπτωση "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι".
[Ο Bruce Willis δίπλα στην Cybill Sheperd για τις ανάγκες του τηλεοπτικού "Αυτός, αυτή και τα μυστήρια". Αυτός ήταν ο ρόλος που του άνοιξε τις πόρτες του Χόλιγουντ.]
Όμως, τελικά, αυτό που κατάφερε ο Bruce Willis μέσα από τα χρόνια, να δημιουργήσει έναν νέο τύπο ήρωα δηλαδή, είναι πιο σημαντικό: ένα ήρωα που δεν μιλά πολύ αλλά λέει πολλά με το βλέμμα, έναν άνθρωπο χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο που όμως είναι ικανός να τα βάλει με τον Διάβολο τον ίδιο για να καταφέρει τον σκοπό του, έναν τύπο που δεν τα παρατά ποτέ και διατηρεί την ψυχραιμία του ενάντια σε όποια αδικία κι αν τον χτυπήσει.
Όπως, περίπου, δηλαδή έκανε κι ο ίδιος απέναντι στη μεταχείριση που του επιφύλασσε η Ακαδημία τόσα χρόνια. Παρέμενε ψύχραιμος και cool χωρίς να γκρινιάζει ή να δείχνει αδικημένος. Άλλωστε ούτε ο Stanley Kubrick πήρε ποτέ Όσκαρ, οπότε γιατί να στεναχωριόταν ο Bruce;
Πηγή: esquire.com.gr
