"This rose is for you ..."! Αυτό το τριαντάφυλλο ο Sivert το αφιερώνει σε εμάς!
Το ολοκαίνουργιο ΕΡ του Sivert Høyem, "Roses Of Neurosis" μόλις κυκλοφόρησε. Με αυτήν την αφορμή συνομίλησε με τον συμπατριώτη του, συγγραφέα και μουσικό, Torgrim Eggen και ιδού μερικά σημεία από την κουβέντα τους, που ξεχώρισε ο ίδιος ο Eggen και τα μοιράζεται μαζί μας.
Φέτος ο Sivert Høyem έκλεισε τα 45. Αυτό δηλαδή τον κάνει 3 χρόνια μεγαλύτερο από τον Elvis Presley όταν εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο. Τελικά το να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις στη ροκ σκηνή παραμένει μία πορεία προς το άγνωστο. Δεν υπάρχει κανένας οδηγός. Υποτίθεται πως πρέπει να ωριμάσεις, να "εξελιχθείς καλλιτεχνικά" και να "προσφέρεις στο κοινό σου αυτό που θέλει", και φυσικά όλα αυτά να τα κάνεις με τη μία και, φευ, να μην δείξεις ότι γερνάς.
Σε κάθε περίπτωση ο Sivert έχει απομυθοποιήσει την ιδέα της αναγκαιότητας να επανεφευρίσκει κανείς τη ροκ μουσική με εμμονική συχνότητα. Και νιώθει τέλεια με αυτό. "Δεν ξέρω καν αν αυτό που κάνω είναι πραγματικά ροκ μουσική", λέει απολογητικά.
Αυτό είναι υπό συζήτηση. Στο νέο του ΕΡ, το ολόφρεσκο "Roses of Neurosis", ο Sivert περνά σε διαφορετικούς μουσικούς τόνους από εκείνους που μας έχει συνηθίσει. Τις δυναμικές κιθάρες αντικαθιστούν οι ατμοσφαιρικές μελωδίες, τραγούδια midtempo με αγνές και ανόθευτες ροές υπέροχου ήχου. Ο Sivert Høyem περνά από το σκοτάδι στο φως, σταδιακά, αργά και νωχελικά. Και εξακολουθεί να μας αποδεικνύει πως η απεγνωσμένα όμορφη φωνή του παραμένει η καλύτερη ανδρική φωνή σε ολόκληρη τη σκανδιναβική χερσόνησο.
Ο Sivert παραδέχεται πως η ιδέα της "καλλιτεχνικής ωρίμανσης" αποδείχθηκε δυσκολότερη από όσο περίμενε. "Παλιότερα, είχα μεγάλη εμμονή με τον ήχο, την παραγωγή και την παρουσίασή του, το άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, πράγμα που εμπόδιζε να αναδειχθεί αυτό που πραγματικά πρέπει να μετράει: το τραγούδι και η φωνή. Πλέον, θέλω στη μουσική μου να διατηρώ όσο το δυνατόν περισσότερο την ακατέργαστη και άμεση ατμόσφαιρα της στιγμής".
"Ηχογραφήσαμε το EP τον περασμένο Σεπτέμβριο μέσα σε μία εβδομάδα", εξηγεί ο Sivert. "Είχαν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ήμασταν όλοι μαζί στο στούντιο για τελευταία φορά, και ο εγκλεισμός των προηγούμενων μηνών μας απομόνωσε πιο πολύ από ποτέ, και πιστεύω περισσότερο καιρό από ότι έπρεπε και από ό, τι ήταν καλό για εμάς. Ήταν υπέροχο να παίζουμε μαζί ξανά. Αυτό εισέπραττα από όλους. Δουλέψαμε το κάθε τραγούδι δύο ή τρεις φορές όλοι μαζί και στη συνέχεια χρειάστηκε να προστεθούν πολύ λίγα πράγματα. Παρόλο που αυτά το τραγούδια γράφτηκαν πριν λίγα χρόνια, και δεν έχουν καμία σχέση με το lockdown εξαιτίας του Covid, αισθάνομαι ότι περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα που βίωσα φέτος".
Και η κουβέντα μοιραία φτάνει και στις μουσικές επιρροές. Ακόμη και τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του, ο Leonard Cohen παραμένει το μεγαλύτερο ίνδαλμα για τον Sivert Høyem.
"Είναι ο Bob Dylan μου, ο αιώνιος λογοτεχνικός ροκ σταρ", λέει ο Sivert. "Ο Cohen είναι πιο σκοτεινός, πιο αισθησιακός, έχει αυτή τη ρομαντική πτυχή, το σαγηνευτικό μυστήριο, που είναι τόσο σημαντικά για μένα. Στην ποιητική πλευρά του rock n roll είναι ο οδηγός μου. Με εμπνέει και με καθοδηγεί, μου ανοίγει νέους ορίζοντες".
Ενώ η μουσική έβγαινε πάντα εύκολα στον Sivert, οι στίχοι γεννιούνταν με λίγη περισσότερη προσπάθεια. (Το αντίθετο του Dylan, ο οποίος έγραψε σαν τρελαμένος πολεμικός ανταποκριτής στα χαρακώματα, αλλά συχνά κατέληγε να "κλέβει" τις μελωδίες των τραγουδιών του). Ο Sivert πλέον, βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο, όπου αφού πρώτα ολοκληρώσει τη μουσική, τότε οι στίχοι ξεπηδούν αβίαστα από το υποσυνείδητο του.
Και αυτήν την εποχή ό, τι αγγίζει, μετατρέπεται σε ερωτικά τραγούδια. "Ναι ... δεν είμαι σίγουρος, αλλά μερικές φορές νιώθω ότι είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να γράφω".
