"Ένας άνθρωπος που έχει εξαντλήσει όλες τις επιλογές του δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια να αλλάξει τους τρόπους του", έγραψε ο Hunter S. Thompson στο βιβλίο του "Hell's Angels" το 1967, προσθέτοντας: "Πρέπει να αξιοποιήσει ό,τι του έχει απομείνει...".
Για τον Johnny, τον ταραγμένο αρχηγό της συμμορίας μοτοσικλετιστών στη νέα ταινία του Jeff Nichols "The Bikeriders", το μόνο που του έχει απομείνει είναι το μίσος για την εξουσία, η πίστη στην επιλεγμένη οικογένεια των παρανόμων του και η οδηγητική αγάπη για τον αέρα στα μαλλιά του. Είναι ένας Silverback με δερμάτινο μπουφάν, το είδος του ανθρώπου που, όταν αμφισβητείται η ηγεσία του, απαντά ήρεμα με τρεις μόνο λέξεις: "Γροθιές ή μαχαίρια;"
Λοιπόν, είναι η νέα ταινία του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Jeff Nichols, βασισμένη σε αληθινή ιστορία;
Η ταινία "The Bikeriders" ακολουθεί τον Johnny καθώς δημιουργεί και ηγείται των Vandals, μιας λέσχης μοτοσικλετιστών των μεσοδυτικών πολιτειών που ιδρύθηκε μέσα στις φλόγες της πλήξης και της αντιπάθειας. Η ιστορία, που αφηγείται μέσα από τα μάτια της Kathy, της συζύγου του Benny, καταγράφει την εξέλιξη της λέσχης μέσα σε μια δεκαετία, από καταφύγιο για τους παρείσακτους σε μια σκληροτράχηλη συμμορία που εμπλέκεται στο έγκλημα και τη βία. Και όχι, δεν πρόκειται για αληθινή ιστορία. Δηλαδή, όχι ακριβώς. Είναι, ωστόσο, βασισμένη σε γεγονότα - ή, ακριβέστερα, σε αυτό που ο Nichols περιγράφει ως "το πιο ωραίο βιβλίο που έχω συναντήσει ποτέ". Το εν λόγω βιβλίο είναι η συλλογή φωτογραφιών και ανέκδοτων του 1968 του φωτορεπόρτερ Danny Lyon την οποία συνέταξε ενώ ήταν ενσωματωμένος στην πραγματική λέσχη μοτοσικλετιστών Chicago Outlaws. Ονομάζεται επίσης The Bikeriders.
"Βρήκα το βιβλίο του Danny Lyon πριν από 20 χρόνια και από τότε αποτελεί εμμονή για τη ζωή μου", εξηγεί ο Nichols στις επίσημες σημειώσεις της παραγωγής που παραχώρησε η Focus Features, προσθέτοντας: "Ήταν πολύ απλά, το πιο ωραίο βιβλίο που είχα συναντήσει ποτέ. Η ελπίδα μου ήταν να γυρίσω μια ταινία που θα αποτύπωνε αυτό το συναίσθημα και, το σημαντικότερο, θα το μετέφερε σε ένα ευρύτερο κινηματογραφικό κοινό. Αυτή είναι η ευχή μου για το 'The Bikeriders'".
Η ταινία είναι ταυτόχρονα μια ολοζώντανη ωδή στον ανοιχτό δρόμο - που στάζει αίμα και βρωμάει βενζίνη - και μια τρυφερή απεικόνιση της αγάπης και της αναζήτησης του ανήκειν. Δεν είναι τρομερά ροζ για τον τρόπο ζωής των μηχανόβιων, αλλά δεν είναι και σάτιρα. Ούτε και το βιβλίο.
Όταν ο Danny Lyon διείσδυσε στους εσωτερικούς κύκλους των Chicago Outlaws, οι συμμορίες μοτοσικλετιστών βίωναν μια πανελλαδική αύξηση των μελών τους. Πολλοί νεοσύλλεκτοι ήταν απογοητευμένοι βετεράνοι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της Κορέας, που αναζητούσαν διέξοδο από την ασφυκτική συμμόρφωση της δεκαετίας του 1950. Άλλοι, πολύ νέοι για να έχουν πολεμήσει σε οποιονδήποτε πόλεμο, αναζητούσαν την αίσθηση της ταυτότητας και του ανήκειν σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο. Οι συμμορίες μοτοσικλετιστών προσέφεραν μια στενή κοινότητα, μια αίσθηση αδελφοσύνης και μια διέξοδο οργής ενάντια στους κοινωνικούς κανόνες. Ωστόσο, καθώς ταινίες όπως το "The Wild One" (1953), με πρωταγωνιστή τον Marlon Brando, και το "Easy Rider" (1969) του Dennis Hopper τόσο ωραιοποίησαν όσο και δαιμονοποίησαν την εικόνα τους, οι μηχανόβιοι έγιναν σύμβολα εξέγερσης και απειλής.
Όπως παρατήρησε ο Thompson στο βιβλίο του "Hell's Angels" (1967): "Οι δρόμοι κάθε πόλης είναι γεμάτοι από άνδρες που θα πλήρωναν όλα τα χρήματα που θα μπορούσαν να βάλουν στα χέρια τους για να μεταμορφωθούν - έστω και για μια μέρα - σε τριχωτά, σκληροτράχηλα κτήνη που περπατούν πάνω σε αστυνομικούς, εκβιάζουν δωρεάν ποτά από τρομοκρατημένους μπάρμαν και φεύγουν από την πόλη με μεγάλες μοτοσικλέτες αφού βιάσουν την κόρη του τραπεζίτη. Ακόμα και άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι Άγγελοι θα έπρεπε να κοιμηθούν όλοι, είναι εύκολο να ταυτιστούν μαζί τους. Διακατέχουν μια γοητεία, έστω και απρόθυμη, που αγγίζει τα όρια του ψυχικού αυνανισμού".
Ο Danny Lyon, ωστόσο, αναζήτησε μια διαφορετική αλήθεια. Γι' αυτόν, η κουλτούρα των μηχανόβιων ήταν μια εκδήλωση του παγκόσμιου ανθρώπινου αγώνα για ελευθερία και αυτοέκφραση. "[Η φωτογραφία μου] έχει να κάνει με τον υπαρξιακό αγώνα για την ελευθερία", είχε πει κάποτε. Ο φακός του αποτύπωσε όχι μόνο τη φιγούρα και τον κίνδυνο, αλλά και την ευαλωτότητα και τη συντροφικότητα που καθόριζαν αυτές τις κοινότητες. Οι φωτογραφίες του δεν ήταν απλά στιγμιότυπα μιας υποκουλτούρας, αλλά μια οδυνηρή εξερεύνηση του ανθρώπινου πνεύματος στην ωμότερη μορφή του.
"Δεν νομίζω ότι έψαχναν για κάτι", δήλωσε στο περιοδικό 'Rabbit's Foot'. "Νομίζω ότι περνούσαν υπέροχα με τον εαυτό τους. Εγώ ξέρω ότι το έκανα. Το 'Crossing the Ohio River', το οποίο ο Τζεφ αναπαριστά βάζοντας τον Όστιν Μπάτλερ να οδηγεί τη Χάρλεϊ του πάνω σε μια γέφυρα του ποταμού Οχάιο (η ταινία γυρίστηκε στο Σινσινάτι, πενήντα μίλια ανάντη από το σημείο όπου γύρισα την αρχική ταινία), έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς ταινίες της δεκαετίας του '60, επειδή εκείνη ήταν μια εποχή εξέγερσης, εκρηκτικής κοινωνικής προόδου και μεγάλης προσωπικής ελευθερίας για τους ανθρώπους που την έζησαν".
Το ίδιο το βιβλίο δεν είναι τόσο μια ιστορία, όσο μια συλλογή φωτογραφιών που εικονογραφούνται από απομαγνητοφωνήσεις ωρών που έκανε ο Lyon με τους μοτοσικλετιστές που γνώριζε. Λέει ότι σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου του - τότε όλοι νεαροί άνδρες και γυναίκες - είναι πλέον νεκροί. Αλλά τα ονόματά τους ζουν στην ταινία του Nichol. Ονόματα όπως Cockroach, Korky και Funny Sonny.
Πηγή: esquire.com.gr
